alweer op thuisbasis in de USA

Voor foto's http://www.mijnalbum.nl/Album=63L38JPZ link even knippen en plakken

Vrijdag 17 februari
we krijgen weer eens een mail van Delta airlines dat de vlucht voor eind maart weer veranderd is. Het is nog steeds dezelfde ellende, in eerste instantie nog steeds de wijziging van 1 naar 2 overstappen en dan wordt nu de aansluiting in Minniapolis nog eens verlengd van 1 uur naar 3,5 uur. Dat zou wel een erg lange rit gaan worden voor Boomer. Maar je krijgt er wat van. Je betaald veel meer voor een vlucht met 1 overstap als je boekt, ze veranderen dat gewoon eventjes en nu moet je weer een heleboel werk doen om het veranderd te krijgen en dan willen ze voor deze wijziging ook nog weer grof geld hebben waarschijnlijk. Maar we zijn er nog niet mee klaar !!!!! Het gevecht is begonnen.
Maar we hebben het wel een beetje gehad met de luchtvaartmaatschappijen. Ze denken echt dat ze alles maar kunnen doen en dan altijd ten nadele van de klant.
We vinden aan het San Carlos meertje een heerlijk plekje en besluiten hier te blijven.

Zaterdag 18 februari
lekker nog een dagje luieren, wel een lekkere wandeling en Boomer kan heerlijk vrij lopen, we genieten er allemaal van. 's nachts is eht wel frisjes, zo rond de 3 tot 4 graden maar het gaskacheltje staat dan lekker te knorrelen om alles zo rond de 10 tot 12 graden te houden. We worden bijna uit de slaap gehouden door het janken van de coyoten, jeetje wat gaan die tekeer hier.

Zondag 19 februari
we vertrekken weer, er wordt aangegeven dat de weg hier niet onderhouden wordt en dat hebben we geweten. Over een stuk van 30 kilometer doen we ruim een uur. Maarja, we hebben de tijd. De rit van vandaag is zo'n kleine 160 kilometer. We zien in Staffort weer een safeway, hier verkopen ze europees brood en dat is echt heerlijk, dus een brood stop. Even verderop een Mcdonald, hier nog de mail ophalen via de vrije wifi verbinding. Geen schokkende dingen aan het thuisfront alleen lezen we dat een van de prinsen een ski ongeluk heeft gehad. De rit gaat verder, ik heb weer een leuk binnendoortje gevonden en dat is ook een tijd rover, maar alles gaat goed tot dat we riviertje door moeten. We stappen uit om eens te inspecteren, de ondergrond is hard maar de oprit aan de overkant is erg hoog, we zijn een beetje bang dat met het oprijden de auto te ver naar achteren kanteld en dan de camper zal beschadigen. We besluiten dat ik buiten blijf kijken en gil als het niet goed gaat. Johan natuurlijk achter het stuur en die knorreld heel erg langzaam, de 4x4 erop en de lage giering, in zijn 1e versnelling en yepppp we halen het. De hele route weer terug, dat hadden we kwa tijd niet gered maar we zaten toch in niemands land en hadden we gewoon daar ergens overnacht. Maar nu rijden we door en komen uit bij de hot wells, hier zijn we in het verleden ook al eens geweest en het was er heerlijk rustig en hadden we de well voor ons zelf en konden we vlakbij kamperen. Echter nu is het presidents weekend en het is ook een cross gelegenheid, dus druk en kunnen we niet vlakbij een plekje vinden, tever om te lopen. Dus zien we wel wat de dag van morgen brengt, misschien gaan er mensen alweer vroeg terug naar huis en wordt het rustiger.

Maandag 20 februari
ik ga de volgende ochtend aan de wandel met Boomer en zie dat het beste plekje vrij is gekomen. Dus verkassen met de hap en we instaleren ons vlakbij de baden met heet water. Na de lunch lekker weken, soaken zoals ze het hier noemen. Het is best wel heet maar het is genieten. Johan komt in de loop van de middag er ook in en zo vliegt de dag voorbij. We komen aan de klets met de buurtjes en hebben 's avonds een groot kampvuur met zijn 4tjes.

Dinsdag 21 februari
we besluiten nog een dagje er aan te plakken en genieten zo nog een dagje soaken en nog een bruinere kleur krijgen, je zit uiteindelijk de hele tijd in de zon nietwaar.

Woensdag 22 februari
vandaag weer verder, we gaan weer richting Texas, maar eerst even een camping voor een dagje, de tanken legen en andere vullen, er is wifi dus alles weer bijwerken en in tussentijd de wasmachines en drogers laten draaien. Het is een echte "super" camping, aan de ene kant een redelijk drukke weg aan de andere kant een spoorweg waar regelmatig van die amerikaanse treinen rijden, 3 of 4 loks met zo rond een kilometer aan wagons er achter met 2 containers op elkaar erop. Het blijkt een van de oost west verbindingen te zijn.

Donderdag 23 februari
de nacht is meegevallen, ongeveer 3 treinen gelukkig maar. Maar we vertrekken, gooien nog even de dieseltank vol en duiken de interstate op. We hebben de wind in de rug en het gaat allemaal voorspoedig, bij Deming nog even de Walmart en dan verder. We hebben de grens New Mexico en Texas voor ogen als eindpunt vandaag. In verband met de wind en de vorst die voorspeld wordt voor de komende 2 nachten duiken we een camping op, lekker gemakkelijk.

Vrijdag 24 februari
nog 1 dagje hier, een flinke wandeling de woestijn in. Boomer mag niet los want er wordt gewaarschuwd voor slangen, onder andere ratelslangen dus hij moet maar een beetje bij ons blijven.

Zaterdag 25 februari
en we vertrekken weer, we gaan richting Marfa. Hier moeten er 's avonds en 's nachts vreemde lichten te zien zijn en daar willen we eigenlijk wel het fijne van weten. In de loop van de middag arriveren we hier. Maar wat een pech, het stormt en we waaien uit ons hemd. Daarnaast ligt die oost west spoorlijn weer pal naast de weg waar een grote P is. Na even rond gekeken te hebben besluiten we toch maar verder te toeren en komen uit in Alpine. Hier proberen we bij de toeristen info wat informatie te krijgen, maarja het is zaterdag..... Dus dicht. Dan maar zelf aan de zoek, een camping waar je je scheel betaald en even verderop een groot park waar het gezellig druk is met mensen. We instaleren ons op de grote P en besluiten te blijven staan voor de nacht want we zien nergens bordjes met .... No overnight camping..... Rond 11 uur naar bed en om 11.45 klop klop klop aan onze deur. Johan gaat eruit en krijgt te maken met een.... Vrouwelijke agent. Wat we hier wel niet doen en of hij zich even wil legitimeren waar we vandaan komen en waar we heen gaan, oeps. Dan nog een vraag welke nationaliteit hebben we. Dan duikt de agente de auto in en gaat aan het bellen. Even later komt ze terug en verteld ons vriendelijk dat we kunnen blijven staan. Nou, hebben wij dat, maar gelukkig kunnen we hier blijven en grinnekend, omdat we dit nog nooit hebben mee gemaakt in de USA duiken we het bed weer in.

Zondag 26 februari
we zijn bijtijds wakker en pakken onze biezen. We toeren door het, we vinden het bijna troosteloos dor en droog, woestijnachtige zuid Texas. In de loop van de middag komen we uit bij Langtry, het spookstadje is bekend door judge Roy Bean, the hanging judge. We gaan het museumpje in en worden hartelijk welkom geheten en krijgen de nodige uitleg. Het is een mooi complex met nog de originele gebouwtjes van toen. Daarnaast is er een grote cactus tuin maar helaas is het net te vroeg om deze te zien bloeien, we zien verschillende cactussen met knoppen maar nog net geen bloemen. Als we weg willen rijden zien we een terrein waar een bordje staat dat we met een donatie van 2 dollar mogen overnachten. Wouw dat is wel wat, hoeven we niet meer verder te zoeken en het is geoorloofd dus geen agenten aan de deur. En he..... Als we de Ipad opstarten blijkt het dat er wifi is. Wat een genieten en dat voor 2 dollar vrijwillige donatie. Nu we stoppen dat snel in de bus en instaleren ons.

Maandag 27 februari
na een erg rustig start van de dag waarbij we eerst heerlijk de mail hebben bekeken en het nederlandse krantje gelezen rijden we weer. We gaan weer richting Del Rio bij Lake Amistad. Heerlijke plekjes en mooie uitzichten. Helaas is het weer vandaag niet wat we de afgelopen maanden gewend zijn, mistig en zo nu en dan is er een miezeltje. Maar we hebben dat al op internet weersvoorspellingen gezien, vandaag zo nu en dan een beetje regen morgen nog wat bewolking en dan weer het ouderwetse, ZON!!! En zo rond de 22 tot 25 graden. Lekkerrrrr.we vinden weer een fijne plek en instaleren ons voor de rest van de dag.

Dinsdag 28 februari
vandaag slapen we uit, we kijken naar buiten en het is nog bewolkt, dus lekker nog een keer omdraaien. Uiteindelijk staan we op en maken een uitgebreid ontbijt. Wat nu te doen, opruimen ....... De kastjes eens goed nalopen en uitzoeken en meteen een doekje erdoor. Wat een nuttige dag zo, Johan doet hetzelfde met zijn spullen die in de auto staan en voor we het weten is de dag helemaal voorbij, intussen is de zon weer gaan schijnen en de temperatuur loopt ras op naar oeps... 27 graden. De luchtvochtigheid is hoog voor ons doen. De afgelopen maanden was die zo rond de 10 tot 20 en nu is die 68%. Dus een beetje klammerig.

Woensdag 29 februari
schrikkeldag wat gaan we ermee doen. We besluiten de stad in te gaan, ergens een wifi lijntje zoeken maar eerst even dumpen, dat kunnen we een klein stukje terug. Ook wordt de watertank gevuld en da op richting stad. Een paar boodschapjes en even naar de kapper, ik zie er echt niet meer uit. Dat lukt allemaal en dan eens even zoeken naar een hotel met wifi of de Mc donalds. Deze laatste zien we al dus de P op. alles vol wat nu, zullen we een keertje een vette hap nemen. We besluiten dat en met de Ipads onder de armen naar binnen en tijdens de ongezonde lunch wordt alles weer eens bijgewerkt. Weer de nodige mails over het retour ticket voor het einde van de maand, ze maken het steeds spannender. Nu hebben we weer een enkele overstap maar in Atlanta met een overstap tijd van 50 minuten. Nu zegt Delta zelf dat er minimaal 2 uur nodig is met een overstap met hond. We worden er gek van. Maar weer de mail en telefoon in. We zullen Delta/KLM een rekening sturen aan het einde van de rit. Waardeloos !!! Intussen loopt de temperatuur op, het is intussen 35 graden en de luchtvochtigheid loopt op naar een dikke 80%, pfuhhhh. Maar we hebben alles weer gedaan en gaan naar een ander plekje hier aan het grote amistad meer.

Donderdag 1 maart
na een erge klamme nacht loopt de temperatuur weer snel op, gelukkig hebben we een overkapping bij het plekje en we zoeken daar een schaduw plekje. Veel doen we vandaag niet met deze temperatuur. Dus de dag gaat zomaar voorbij.

Vrijdag 2 maart
we gaan vandaag een stukje naar het noorden, ik heb een leuk city park gevonden en we besluiten daar eens te gaan kijken. We toeren rustig en genieten van de rit. We vinden onderweg weer een wifi lijntje en zien dat er weer mails over de tickets zijn, zo blijven we aan de gang. We dachten dat nu alles rond was maar de vlucht staat nog steeds via Atlanta met minder dan 1 uur overstap. Het wordt nu toch wel erg vervelend. Daarnaast nog een paar andere mails te beantwoorden dus al met al weer een klein uurtje bezig. We lunchen meteen en toeren dan weer verder. We rijden zo rond 15 uur het city park op en vinden een leuk plekje. Er is zelfs stroom en water, wat een luxe, het kost dan wel 15 dollar maar dat maakt niet uit voor zo'n plekje. Boomer is ook blij, eindelijk is er weer iets wat op gras lijkt en geen dorre stekelbosjes.

Zaterdag 3 maart
lekker een dagje hier,maar wat een verschil kwa temperatuur nu. Gisteren en eergisteren 30 tot 33 graden en 's nachts rond de 23 en afgelopen nacht bijna vriespunt en overdag 17 tot 18 graden. Echt Amerika, alleen uitersten. Maar het klopt met het weerbericht, vanuit het zuiden erge warme lucht en vanuit het noorden erge koude lucht wat heeft gezorgd voor heel erg veel tornado's in het midden en zuid oosten van de verenigde staten. Gelukkig hier in deze omgeving niets en met contact met Rene en Mike heeft het weer hun net ten zuiden voorbij getrokken. we maken een lekkere wandeling en bekijken de activiteiten hier in het park, er wordt een groot verjaardags feestje georganiseerd met een springkussen erbij. Lol voor tien voo r de kinderen, het ziet er erg gezellig uit allemaal. Verderop wordt er een bbq gehouden en ga zo maar door, maar iedereen klaagt dat het een beetje frisjes is. Maar laten we niet klagen !!! Waarschijnlijk nog een dagje hier.

Zondag 3 maart
inderdaad nog een dagje hier, lekker. Een beetje tv kijken een beetje lezen en een wandelingetje. Dus een heerlijk relax dag.

Maandag 4 maart
we vertrekken weer en kijken onderweg de mail na. Jeetje nog steeds gedonder met het ticket we krijgen er wat van. Ik klim weer de telefoon in en krijg het uiteindelijk voor elkaar dat we na een ......... telefoongesprek een mail krijg met de juiste gegevens. Het wordt dus 23 maart om 17.00 uur vertrek uit Springfield en dan een overstap in Memphis met een overstap tijd van 3,5 uur. Dan non stop door naar Amsterdam waar we dan om 12 uur op zaterdag aankomen. Dan is er een mail van iemand die we onderweg ontmoet hebben en die blijkt onze camper combinatie te willen kopen. Dus nu contact met Rene, hoe te handelen. Ze legt het een en ander uit en we bellen met de man. Hij wilt inderdaad kopen. Nu moeten we als de donder naar Nixa om het eigendomsbewijs uit de kluis te halen bij Mike en Rene. Dus rijden met de hap. Het heeft ongeveer 2,5 uur geduurd hier bij de vrije wifi van McDonalds.

Dinsdag 5 maart
we rijden weer bijtijds en komen uiteindelijk uit zo rond de 500 kilometer nog te gaan dus dat is lekker gegaan.

Woensdag 6 maart
weer opweg nadat we een sms naar Rene hebben gedaan dat ze het eigendomsbewijs mee moet nemen naar kantoor maar het blijkt dat ze al daar is. We spreken af dat we naar het huis heen rijden en dat ze ons dan telefonisch de kluis laat openen. We rijden rond 14 uur hun oprit op en hebben contact. Maar hoe we ook proberen we krijgen de kluis niet open dus Rene komt naar huis. Zij heeft deze zo open, het blijkt dat we een bepaald nummer niet 2 keer maar 3 keer moesten aandoen. Maar dan komt het ergste, hoe ze ook zoekt, geen eigendomsbewijs van de Ford. Er wordt besloten eerst het telefoontje van de eventuele nieuwe eigenaar af te wachten.

Donderdag 7 maart
geen contact met de nieuwe eigenaar, deze is niet te bereiken. Wel halen we bij het kenteken buro een kopie waaruit blijkt dat het een auto zonder lening is en dat hij zo verkocht mag worden. We faxen al deze papieren naar de eventuele koper en proberen contact te maken maar helemaal niets.
Maar mocht er verkocht worden moeten we de camper even naar Phoenix brengen, ruim 2000 kilometer, en zou de koper ons een ticket vergoeden om terug te vliegen naar Springfield.

Vrijdag 8 maart
gisteren avond laat een mail, de koop moet doorgaan. Ze gaan morgen met alle papieren die ze hebben ontvangen naar de bank. We wachten maar weer af of we gebeld worden. Uiteindelijk gaat om 12 uur de telefoon, waar we niet bij stilstaan is het tijdsverschil tussen Missour en Arizona, 2 uur. Ze zijn bij de bank geweest en nu is het voor hun afwachten. Wij gaan 's middags maar weer naar het kenteken buro en vragen een nieuw eigendomsbewijs aan. Helaas duurt dat 7 tot 10 dagen, oeps dat wordt krap allemaal. Maar we zien wel, nog geen probleem denken.

Zaterdag 9 maart
we hebben een rustige start van de dag, ontbijten gezellig en Mike gaat naar kantoor, Rene heeft de hele dag de tijd en we vertrekken. Wij moeten naar onze bank, de debitkaarten verlopen in mei en we willen nieuwe hebben voordat we naar nederland vertrekken. Dat gaat snel en we rijden dan richting Branson, iets zuidelijker. Hier hebben de tornado's van vorige week behoorlijk huisgehouden. Het meeste is al opgeruimt maar veel gebouwen staan zonder dak, gedeeltelijk ingestort en het Hilton hotel is heel veel ramen kwijt. Het beroemde restaurant wat op de berghelling lag is totaal verdwenen. Onvoorstelbaar wat een ravage, nu nog. Verder nog naar een outlet waar ik een heel mooi leren jasje op de kop tik voor zegge en schrijven 43 dollar. Voor de rest van de dag niets bijzonders, gewoon een lekker gezellige dag.

Zondag 10 maart
een gebruikelijke zondagochtend, Mike en Rene gaan naar de kerk, maar nu blijkt dat afgelopen nacht de tijd hier verzet is naar zomertijd en ze zijn eigenlijk te laat. Maar toch gaan ze. Ik zet de oven rond 11 uur aan met een ui specialiteit wat 2 uur de tijd nodig heeft. Als ze weer thuis zijn, met zijn allen in de keuken, de dames koken en de heren kletsen wat mee. Na het warme eten kaarten we en kletsen wat, kijken tv en computeren wat. Dus de dag is zo voorbij.

Maandag 11 maart
we zijn benieuwd, wat de dag van vandaag brengt, krijgen we bericht dat de koop inderdaad echt doorgaat ? Als dat zo is moeten we morgen gaan rijden. We wachten dan het nieuwe eigendomsbewijs niet af maar Rene stuurt deze dan per nacht post naar ons op een camping of naar een hotel. Inderdaad kun je hier post in de nacht laten versturen/verschepen en dan is het binnen 12 uur over. Ook al is dat dan aan de andere kant van het land.
We krijgen inderdaad een telefoon, alles is rond aan hun kant en we spreken af dat we gaan rijden en dat we elkaat vrijdag ontmoeten. We duiken de computers in en vinden een terug vlucht van Phoenix naar Springfield die we boeken en ook een hotel voor de laatste nacht voor de vlucht, een hotel dicht bij het juiste vliegveld, er blijken er daar 3 te zijn. Maar we komen eruit en alles is geregeld. Een mail naar de nieuwe eigenaars met het adres van het hotel waar we elkaar dan vrijdag ochtend zullen ontmoeten.

Dinsdag en woensdag 12 en 13 maart
we rijden de kilometers weg, in totaal moeten we ruim 2000 kilometer op de teller zetten en tot nu toe gaat alles vlekkeloos. We rijden Tulsa, Oklahoma city en en dan duiken we de I 40 op en wat zegt ons navigatie miepie, rij achthonderd drie en zeventig kilometer.............. Oeps dat is een eind!!!!!!!

Donderdag 14 maart,
omdat we ruim in de tijd zitten vandaag besluiten we een mooie route te nemen en afscheid te nemen van de interstate. De 60 van onder Flagstaff naar Phoenis is een mooie route die we nog niet gereden hebben dus toeren we zo naar apache junction, net ten oosten van Phoenix. We vinden met moeite een camping, alles zit nog vol met snowbirds, grijze koppen mensen. Maar het lukt. 37 dollar voor 1 nacht vlak aan de autobaan en de wifi die ze beloven, sh.......

Vrijdag 15 maart,
we ontbijten en ruimen de camper verder op, kijken de papieren nog eens na. Dumpen de tanks leeg en vertrekken naar het hotel waar we afgesproken hebben. Ik meld me alvast bij de bali en leg uit wat we hier doen met een camper op de parkeerplaats. Ze zijn erg behulpzaam en laten de kamer ook vast klaar maken zodat we de koffer al kwijt zijn. Dit om 12 uur terwijl we officieel pas om 15 uur de kamer in zouden kunnen. Dan is het wachten op de koper. Die belt dat ze er bijna zijn en inderdaad om 12.20 rijden ze de P op. Alles wordt nagekeken en de papieren in orde gemaakt. De centjes in onze zak en we nemen afscheid. Lekker de kamer in, het is buiten rond de 35 graden en binnen, lekker airco. Deze zetten we wel wat hoger, anders is de overgang naar buiten wel erg groot. We hebben contact met Rene, daar gaat alles gied met Boomertje, Mike en Boomer zijn grote vrienden aan het worden. Nu op naar de dag van morgen, nog even een taxi bedrijf gebeld voor een taxi morgen ochtend om 11 uur naar het vliegveld en dan terug naar Nixa Missouri. Dus alles is gladjes en goed verlopen, weer een ervaring rijker want het toch allemaal anders dan in Nederland met verkopen van een auto. Opnaar de dag van morgen, we vliegen dan van Phoenix naar Springfield Missouri.

Zaterdag 17 maart
we hebben de tijd, "genieten" van een heerlijk ontbijt en wachten dan de taxi af die hebben we voor 11 uur besteld. Maar wie er is om half twaalf, nog geen taxi. Het hotel belt een ander taxi bedrijf en nu maar hopen dat er iemand komt. Inderdaad rond 11.45 rijdt er een taxi de P op, het is de eerste die we zelf al gebeld hadden. Niet leuk voor de 2e maar we duiken erin en rijden naar het vliegveld. Nu, hier is het een puinhoop, we moeten nog een kwartier wachten voordat de vlucht naar Springfield mag inchecken. Dan gaat de lijn open en we staan als 2e in de rij. Maar dan duurt het nog een uur voordat we eindelijk de instapkaarten krijgen. We hebben geen stoelen gereserveerd, nu is het dus hier met de prijsvechters dat je dan als laatste instapt en gaat zitten waar nog plaats is. We hebben mazzel, nog 2 stoelen naast elkaar en we instaleren ons. Al met al een uur vertraging voordat we vertrekken. Dan, oeps een omroep van de hoog zwangere pilote, we gaan terug, een technische storing. Na een klein uur zijn we dus weer terug op Phoenix Mesa airport. En dan maar weer afwachten. Uiteindelijk komt er een ander vliegtuig, de koffers worden omgepakt en we mogen weer instappen. Maar al met al een erg nare ervaring, na de omroep was het akelig stil in het vleigtuig en iedereen was erg gespannen. Behh. Uiteindelijk komen we rond 22.00 uur aan in Springfield, intussen hebben we contact gehad met Rene, die zorgt dat er een auto op het vliegveld staat zodat we naar hun huis kunnen komen. Zij gaan bijtijds naar bed want de wekker loopt voor hun vroeg af omdat ze naar de kerk willen. We vinden de auto en het eerste is zoeken naar iets te eten, want na het "heerlijke " ontbijt hebben we niets meer gegeten. Op het vliegveld Phoenix Mesa was er geen restaurant na de incheck.
Uiteindelijk wordt het een Mc Donalds, de rest was allemaal al gesloten. Dan verder naar Nixa en we duiken rond 12 uur 's nachts het bedje in. Wat een dag!!!!

Zondag 18 maart
we horen Mike en Rene vertrekken nar de kerk. En ruimen zo wat dingetjes op. Er komt een mail binnen of ik het diner vast wil voorgereiden. Wat redelijk lukt, ik kan de juiste dingen zo niet vinden, laten we hopen dat het smaakt.


de foto'skomen straks ook,moet er nog mee aan het werk!!!